Ciągle wraca do mnie i chyba do nas wszystkich to pytanie dlaczego Arek?Dlaczego właśnie on?A nie jakiś mordeca czy złodziej...To takie niesprawiedliwe!!!"Znałam" Arka z ekranu telewizora tylko albo może i aż dwa miesiące....a po jego śmierci czułam jakby odszedł ktoś z mojej rodziny...Nigdy nie pogodzę się z tą niesprawiedliwą śmiercią!!!Arek[*][*][*]

Ja jak usłyszałam to nie mogłam uwierzyć w to co się stało ;(

jeszcze do mnie nie dotarło, że Jego już z nami niema...prawie codziennie wchodzę na Jego official i wpisuje sie do Księgi, bądź zapalam świeczkę...'SKOCZYŁ DO BLOKU NAJWYŻEJ JAK MÓGŁ, A ZA RĘCE ZŁAPAŁ GO SAM BÓG'

Igła: 'Arek miał swoją drogę którą kroczył i nigdy z niej nie zboczył'

TAK BARDZO MI GO BRAKUJE! NIE ZNAŁAM GO, A JAK SIE DOWIEDZIAŁAM, ŻE NIEŻYJE, TO POCZUŁAM JAKBYM STRACIŁA KOGOS BLISKIEGO...On na zawsze pozostanie w naszej pamięci...w naszych sercach... Aruś[*]

To prawdziwy cios.Uwazam, ze nie powinno sie mu to zdarzyć. Był kimś wyjatkowym(jak trudno mówić o nim w czasie przeszłym). Wiele wnosił do druzyny pogodny clopak z planami na przyszlosc..........Arku jestes wciąż z nami my o tobie nie zapomimy:([*]

Ostatni raz widziałam Arka podczas LŚ 2005 w Spodku...potem na Mszy żałoben jw Częstochowie, której nie zapomnę do końca życia. szczególnie momentu, kiedy trumnę wynosili siatkarze, a Igła zaczął skandować "Arek Gołaś Arek"...do tej pory przechodzą mnie ciarkui na samo wspomnienie....
i do tej pory nie dociera do mnie, że Jego już nie ma.

Ja niestety nie zdążyłam być na żadnym meczu z udziałem Arka i zawsze będę tego żałować... Moja miłość do siatkówki nie zaczęła się od Arka - wychowałam się na tym starszym pokoleniu siatkarzy rocznik 77 i 78... Kiedy Arek pojawił się na siatkarskich parkietach ja na śmierć i życie byłam "zakochana" w Mostostalu... Świder, Papke, Benek i Prus - to byli moi ulubieńcy... Nie wyobrażałam sobie, że kiedyś ktoś może zająć ich miejsce w kadrze.. Obok Mostostalu jedyną drużyną, która liczyła się wtedy w PLSie była drużyna częstochowska, szybko więc zauważyłam Arka... Miły, sympatyczny, młody chłopak... Widać było, że drzemie w nim ogromny talent... Ja jednak twardo obstawałam za Kędzierzynem, a kiedy Arek zajął miejsce Prusa w kadrze nie byłam zachwycona... Szybko jednak zaczęłam się do niego przekonywać... Nie sposób było go nie lubić - zawsze emanowało od niego jakieś takie ciepło, ogrom pozytywnej energii... i ta jego czasem przesadna skromność... Polubiłam go tak samo - a może nawet bardziej - niż "mostostalowców"... Z roku na rok stawał się coraz lepszy w tym co robił... a ostatnio - szczęście biło od niego na kilometry... Ciągle jednak drażniło mnie jedno - całe serie zepsutych zagrywek... to było coś, czego nie potrafiłam mu wybaczyć... Widać było, że jest ambitny, że wkłada całe serce w grę, ale te zagrywki... A jednak go "pokochałam", chyba tak jak większość z nas zupełnie nie wyobrażałam sobie kadry bez niego... tak jak większość wiedziałam, że kiedyś będzie trzonem tej drużyny... niestety... nadszedł 16.09 i wszystko się skończyło... zniknęły nadzieje, marzenia... zostały łzy... łzy i piękne wspomnienia...
A tak apropos zagrywek... W ubiegłym roku, w pierwszą rocznicę śmierci Arka w necie przeczytałam wypowiedź duszpasterza siatkarzy... oto fragment, który zapadł mi w pamięć:

"Rok temu Arek wykonał ostatnią zagrywkę. I choć wyszła poza parkiet życia, to jednak była na tyle perfekcyjna, iż zaowocowała najdroższym transferem - transferem do drużyny zbawionych. Wierzę w to mocno i o to ciągle się modlę."

Ja również... (*)

jedyne co pamiętam(szok??)to, że oglądałam TVp 3 i i widziałam na tym czerwonym pasku na dole ekranu, że wtedy, jakiś Arkadiusz zginął na autostradzie. Pomyślałam, że to nie możliwe, żeby to może być nasz Arek. poczekałam aż jeszcze raz wyświetliła się wiadomość. i wtedy zamarłam. nie wierzyłam. dla pewności powiedziałam mojemu znajomemu, który akurat siedział przy kompie, że podobno Arki nie żyje. utwierdził mnie on w tym przekonaniu. płakałam, nie mogłam się z tym pogodzić- ba, wciąż nie potrafię zrozumieć, że to akurat Arek. teraz- kiedy minęły prawie dwa lata od jego śmierci nie potrafię powstrzymać łez kiedy zobacze jakieś zdjęcie czy coś ;(
nie miałam okazji zobaczyć go na żywo, zdobyć jego autografu, cyknąć sobie foty. jednak nie zmieni to tego, że będę wciąż o nim pamiętać. na zawsze