heheh  fajne alez sie usmialam z tym shrekiem no Seba wymiatasz a zonka zaszalala z psem:) masz nowego lokatora to chyba dobrze:/

Ostatnio edytowany przez malinka (2007-08-14 13:34:30)

Ani słowa o siatkówce! Umawiając się na spotkanie ustaliliśmy, że będziemy rozmawiać o plamach na Słońcu, hodowli strusi, ekologii, lustracji, frustracji, drugiej stronie Księżyca, przemiale miału, róży do kożucha i piórku do kapelusza. O wszystkim z wyjątkiem siatkówki. Wyszło jak... wyszło, ale przecież obaj mieliśmy dobre chęci i zamiar szczery - z Sebastianem Świderskim rozmawia Janusz Wróbel, redaktor naczelny Świata Siatkówki.

Jak wynika z ostatnich meldunków, zaczynasz się oswajać z myślą, że rodzina powiększy się o nowego domownika. Czyżbyś rzeczywiście był gotów do adopcji Stelli?

Sebastian Świderski: Wyjaśnijmy od razu, że Stella to pies, a ściślej suka. Podkreślam ten fakt, ponieważ zdarzało mi się czytać na forach internetowych różne sensacyjne "wiadomości" o stanie mojej rodziny. Stella to labradorka, którą dostałem w prezencie na rocznicę ślubu. To dłuższa historia, więc opowiem ją w skrócie. Moja żona Ola wspierana przez dzieci – Maję i Tomka od jakiegoś czasu dawała "sygnały" o zamiarze nabycia psa, ale ja stanowczo oponowałem. Nie żebym nie lubił zwierzaków, lecz dlatego, że przy naszym obecnym trybie życia nie widziałem miejsca dla jeszcze jednego domownika, który wymaga opieki. Uważam, że dwójka dzieci i kot na razie wystarczy. W rocznicę naszego ślubu wracałem do domu z bukietem kwiatów. Byłem dumny z siebie, że nie zapomniałem. Wyobrażałem sobie jaką minę zrobi Ola na dowód mojej "pamiętliwości", tymczasem na progu spotkała mnie niespodzianka. W efekcie spisku uknutego przez Olę oraz Lucę Bucaioniego – naszego drugiego rozgrywającego i jego narzeczoną Chiarę, zostałem obdarowany. Prezentem była trzymiesięczna labradorka. Cóż miałem zrobić? Prezentów się przecież nie odrzuca, więc Stella została w naszym domu. Umówiliśmy się, że na próbę.

Kiedy próba dobiegnie końca?

Po wakacjach. Stella zostanie pod opieką we Włoszech, moja rodzina spędzi lato w kraju. Jeśli jesienią się okaże, że rozpozna w nas swoje... stado, to pewnie już zostanie z nami, bo jestem człowiekiem gołębiego serca. Ja naprawdę nie mam nic przeciwko zwierzakom. Przez nasz dom przewinęły się w różnych okresach rybki, myszki, chomiki i miniaturowe króliki, które jakoś zawsze wyrastały na dorodne okazy. Moje zastrzeżenia w związku z psem wynikają wyłącznie z poczucia odpowiedzialności. Pies przywiązuje się do ludzi, a my przecież nie możemy go wozić po całym świecie i jeśli protestuję, to tylko dlatego, że nie chcę żeby cierpiał.

Z kotem nie ma takich problemów?

Są inne. Mysia jest klasycznym dachowcem w kolorze antracytu. Trafiła do nas jako Misia, ale Maja wymawiała jej imię po swojemu, więc została Mysią. Od zawsze chodziła swoimi drogami, co czasem powodowało różne komplikacje. Oto przykład. Pojechaliśmy kiedyś z całą rodziną do Ustronia. Dla mnie był to pobyt leczniczy po ciężkim sezonie. Turnus dobiegł końca i kiedy spakowaliśmy manatki okazało się, że są wszyscy, poza Mysią. Nie mogłem czekać w nieskończoność, bo jechałem na zgrupowanie kadry, więc stanęło na tym, że ja wyjadę, a Ola z dziećmi zostanie w hotelu aż do powrotu kotki. W tym miejscu trzeba wyjaśnić, że Mysia cieszy się naszym zaufaniem i pełną autonomią. Byłaby nieszczęśliwa gdybyśmy chcieli ją trzymać w mieszkaniu, więc czasem znika na kilka dni, ale z nią tak było zawsze, więc zaakceptowaliśmy fakt, że wychodzi i wraca kiedy chce. W Ustroniu kotka odnalazła się dopiero kilka dni po moim wyjeździe. Okazało się, że wracając utknęła w szybie wentylacyjnym. Jedynym sposobem wybawienia jej z opresji było wykucie otworu w ścianie łazienki. Śmialiśmy się potem, kiedy dostaliśmy rachunek za dodatkowy pobyt, nowe kafelki i remont zdemolowanej łazienki, że nasza Mysia się ceni, bo kosztuje więcej niż niejeden kot z rodowodem.

Wspomniałeś o sensacjach na swój temat przeczytanych na forach internetowych. Czyżbyś miał złe doświadczenia?

Przestałem czytać, kiedy ku mojemu osłupieniu dowiedziałem się, że... zostałem ojcem. Moja rodzina dosłownie zasypała nas lawiną telefonów. Zanim wszystkim po kolei wyjaśniłem, że to wymysł jakiegoś domorosłego pisarza, musiałem wysłuchać wymówek, jak to nieładnie, kiedy w rodzinie dochodzi to takiego wydarzenia, a ja nikogo nie raczę zawiadomić i że oni dowiadują się dopiero z prasy, bo trzeba dodać, że sensację z internetu bezkrytycznie powtórzyła jakaś gazeta. Wyjaśnienie nieporozumienia było w tym przypadku łatwe, ponieważ mowa była o dziecku w małżeństwie, ale wyobraź sobie skalę zamieszania, gdyby ktoś napisał, że matką owego rzekomego potomka nie jest moja żona... Musiałbym Oli i rodzinie udowodnić, że nie jestem wielbłądem.

A nie jesteś?

Liga Światowa, a w szczególności mistrzostwa świata sprawiły, że jesteśmy rozpoznawalni, popularni i... wystawiani na różne pokusy, ale ja nie mam potrzeby szukania dodatkowych doznań. Wracając zaś do owego rzekomego dziecka, dostrzegłem tylko jedną przesłankę, która mogłaby w jakiś sposób uzasadnić napisanie owego sensacyjnego doniesienia, co jednak nie najlepiej świadczy o autorze, bo wygląda na to, że pomylił mnie z Marcinem Nowakiem, który właśnie w tym czasie został ojcem. Od tamtego dnia poniechałem wchodzenia na fora dyskusyjne, zwłaszcza że do poziomu dyskusji zawsze miałem zastrzeżenia, zaś na własnej skórze przeżyłem próbkę wiarygodności. Mniej więcej w tym czasie wyjechałem do Włoch i w ten sposób uwolniłem się od naszego rodzimego piekiełka.

Rzeczywiście nie jesteś zainteresowany wolną dyskusją?

Śledzę wydarzenia odnotowywane na polskich portalach siatkarskich, bo to najszybszy sposób zdobycia informacji, ale czytanie forów sobie daruję. Zaglądam za to na włoskie klubowe listy dyskusyjne, bo opinie dotyczą wyłącznie siatkówki i nigdy nie naruszają sfery naszej prywatności.

Ja za twoim przyzwoleniem zamierzam ją jednak naruszyć. Co robisz kiedy nie grasz i nie trenujesz?

Odpoczywam. Obowiązków mam niewiele, bo Ola świetnie prowadzi nasz dom. Po treningu, zwłaszcza takim jaki serwował nam w tym roku Emanuele Zanini normalny człowiek może tylko leżeć i... czekać na nowy przypływ energii. Co innego, kiedy mam więcej czasu, na przykład w wakacje. W Polsce chętnie spędzam je na Mazurach.

Lubisz towarzystwo komarów?

Czasami rzeczywiście bywają uciążliwe, ale nawet one nie są w stanie odebrać mi przyjemności bycia z bliskimi w otoczeniu lasów i jezior. Mieszkam w gospodarstwie mojego wuja, czas upływa pod znakiem słodkiego lenistwa przeplatanego wizytami zaproszonych gości, grzybobrania, wędkowania i innych przyjemności związanych z życiem w otoczeniu natury.

Jakoś nie starcza mi wyobraźni. Świderski z koszyczkiem na grzyby?

A Świderski spacerujący po lesie?

To już łatwiej mogę sobie wyobrazić...

Lubię pochodzić po lesie. W czasie spaceru zdarza mi się dostrzec grzyba, więc go wtedy podnoszę, ale nie jestem utalentowanym zbieraczem. Kiedyś wspólnie z Dawidem Murkiem poszliśmy w las, ale całą naszą zdobyczą był jeden, za to dorodny, prawdziwek. Nasze żony wypadły w tej konkurencji o niebo lepiej, więc za jakiś czas mogliśmy raczyć podniebienia grzybkami w marynacie.

Łapiesz ryby?

Od razu widać, że nie masz pojęcia o wędkowaniu, bo prawdziwy wędkarz nie "łapie" lecz łowi. To duża różnica. Owszem, lubię wędkowanie. To świetny relaks. W jednym z jezior w okolicach Gorzowa złowiłem kiedyś dwuipółkilogramowego leszcza. Mam też na koncie pstrąga o wadze 2,2 kg. Taka ryba to dobre trofeum i jeszcze lepsze danie, ale żeby ją przyrządzić trzeba szczególnych kwalifikacji. Ja ich niestety nie mam, ale za to moja ciocia z Mazur potrafi wyczarować niesamowite rarytasy. Z tego pstrąga zrobiła tatara. Był absolutnie znakomity.

Możesz podać przepis?

Nie mogę. To ścisła tajemnica mojej cioci. Nigdy nie próbowałem jej przeniknąć, zresztą stanowczo wolę wędkowanie. We Włoszech też czasem udaje mi się wyskoczyć nad wodę w towarzystwie Luki Bucaioniego, ale w ostatnim sezonie miałem mało okazji, bo trener Zanini robił wszystko, żebyśmy zapomnieli o rozrywkach.

Co jeszcze lubisz robić w wolnym czasie?


Kiedyś wielką frajdę sprawiała mi jazda samochodem, ale teraz kręcenie kółkiem wynika bardziej z obowiązku, z potrzeby przemieszczania się, niż szukania przyjemności w samej jeździe.

Opowiedz o swoich bolidach...

Jestem absolwentem Technikum Samochodowego, więc prawo jazdy uzyskałem w ramach obowiązku szkolnego. W roli samodzielnego drivera – jak chyba większość Polaków z naszego pokolenia zadebiutowałem za kierownicą małego Fiata mojej mamy. Śmiała się do łez, kiedy wciskałem się do wnętrza. Było tak ciasno, że trudno mi było ułożyć ręce, więc nauczyłem się kierować kolanami. Później, już za własne pieniądze, co w tym przypadku oznacza kredyt, kupiłem używanego Escorta. Po nim miałem Octavię, Mondeo, Avensis Verso, a teraz jeżdżę Grand Voyagerem, który z powodzeniem może pomieścić rodzinę z bagażami oraz kotem.

Wszystkie twoje pojazdy, może poza małym Fiatem, są wozami rodzinnymi. Nie miałeś nigdy ochoty na bardziej ekstremalne doznania?

W szkole miałem epizod z kartingiem, ale na tym poprzestałem. Nie odczuwałem potrzeby szukania wrażeń na torze, aż do dnia kiedy Krzysiek Śmigiel – facet z benzyną we krwi - zaaranżował zabawy za kółkiem. Skorzystałem więc z okazji przejechania się w rajdowym stylu. Samochód niby nic wielkiego, bo tylko rajdowe Cinquecento z przepisową klatką bezpieczeństwa, ale kiedy zaczęła się jazda... To było prawdziwe przeżycie. Za kierownicą Bartek Ptak, znany ścigant z Radomia, aktualny mistrz Polski w Supermoto, we wnętrzu hałas jak w starej przędzalni, dookoła śnieg po kolana, wąska i kręta droga, drzewa jak baobaby... Ja w tych warunkach nawet na prostej nie zdobyłbym się na mocniejsze wciśnięcie gazu, a on z uśmiechem na twarzy "pełnym gwizdem" leciał bokami przez te zakręty, dosłownie muskając pnie drzew. Przyznaję, że zrobił na mnie wrażenie, ale nigdy nie próbowałem go naśladować. To nie dla mnie.

Z lektury twojego bloga wynika, że... lubisz jeść...

Doceniam dobre jedzenie. Ola jest prawdziwą mistrzynią, więc strach pomyśleć, co by było, gdybym miał tendencję do przybierania na wadze. Na szczęście nie mam, więc jem to co lubię, choć oczywiście muszę zachować umiar, dyscyplinę i właściwe proporcje składników gwarantujących utrzymanie wagi i właściwej dyspozycji.

Wkrótce zameldujesz się na zgrupowaniu kadry. Czy reprezentacja to dla ciebie honor, czy raczej obywatelski obowiązek? Ups... Miało nie być o siatkówce.

Jestem typem buntownika, więc źle znosiłbym sytuację nakazową. Gram w reprezentacji, bo chcę i będę grał tak długo, jak będę potrzebny i zdrowie pozwoli. Domyślam się, że za chwilę zapytasz, co myślę o tych, którzy odmawiają.

A co myślisz?

Jest to sprawa priorytetów. Każdy ma prawo do osobistych decyzji. Ja je po prostu przyjmuję do wiadomości, choć sam uważam, że gra w reprezentacji to zaszczyt i honor. Są jeszcze kibice... Miałem trudny okres w swoim życiu, kiedy posypały się moje kolana. Ze względu na trwającą rehabilitację nie grałem w rundzie kontynentalnej Ligi Światowej, ale miałem nadzieję, że wystąpię w meczach finałowych. Nie zagrałem, miałem nawet lekki żal do trenera i w przypływie rozżalenia jakiś przebłysk myśli, żeby już sobie dać spokój z kadrą, bo przecież z ligi też wyżyję. Kiedy oglądałem te spotkania z trybuny zobaczyłem wielki biało-czerwony transparent z napisem "Świder wróć". Zwątpienie minęło jak ręką odjął. Czyż można odmówić takim kibicom?

Skoro wspomniałeś o zwątpieniach... W konkurencji juniorów byłeś mistrzem Europy i świata, ale w wieku seniorskim ten sam złoty zespół był nazywany pokoleniem niespełnionej szansy. Jak odbierałeś te głosy?

Bardziej niż głos bolało, że byliśmy drużyną piątego miejsca. Czegoś nam brakowało i nikt nie wiedział czego. Z perspektywy czasu patrzę na tamte wydarzenia inaczej. Wielka Brazylia też się nie urodziła z dnia na dzień.

Jaka była rola Raula Lozano w waszej przemianie?

Włosi uczyli się kiedyś siatkówki między innymi od Polaków, więc nie widzę niczego wstydliwego, czy też uwłaczającego polskim trenerom w fakcie, że odnieśliśmy sukces dopiero pod kierunkiem Argentyńczyka. Od naszych trenerów dostaliśmy solidne podstawy rzemiosła. Bazowaliśmy na sile ataku. Lozano dołożył taktykę. Różnica zaś jest taka, że potrafiliśmy grać dobrze, ale przegrywaliśmy z Serbami prowadząc w secie 22:17. Teraz do 20:20 nic się nie dzieje, ale po przejściu tej granicy wykorzystujemy naszą wiedzę taktyczną i to jest klucz do sukcesu. W dalszym ciągu możemy więc mówić o "polskiej szkole siatkówki", ale wzbogaconej dzięki świeżemu spojrzeniu. Lozano nie uczy nas siatkówki, tylko z każdego z nas wydobywa to, co jest najlepsze i z tych właściwości buduje całość. Gdyby został trenerem na przykład Rosji, to sborna nie zaczęłaby nagle grać jak Brazylia. Grałaby jak Rosja. Byłaby to ta sama siatkówka oparta na mocnym ataku i systemie serwis-blok, tyle że wzbogacona o elementy taktyczne właściwe dla ich mentalności, wyszkolenia i cech indywidualnych.

Czy to znaczy że popierasz otwarcie PLS dla zagranicznych trenerów i zawodników?

Tak samo jak wyjazdy polskich siatkarzy za granicę, pod warunkiem, że będą grać w mocnych ligach i u dobrych trenerów, bo jeśli mamy się rozwijać, to musimy się uczyć od najlepszych.

Myślisz czasem o zakończeniu kariery?

Chcę jeszcze pograć, ale od pewnego czasu testuję różne projekty związane z moją przyszłością. Jeden z nich to zaangażowanie w rozwój "Świata Siatkówki". Na razie są to "balony próbne", które ułatwią mi start do nowego rozdziału mojego życia.

Gorzów, Kędzierzyn, Perugia... Gdzie jest twoje miejsce?

Zawsze podkreślam swoje związki z Gorzowem. Jako miejsce urodzenia w moich dokumentach figuruje wprawdzie Skwierzyna, ale to przypadek, ponieważ w czasie mojego przyjścia na świat trwał remont szpitala w rodzinnym mieście. Jestem gorzowianinem z krwi i kości. To moje miasto, z nim się utożsamiam i tak będzie zawsze, nawet jeśli postanowię się osiedlić gdzieś indziej.

Przewidujesz taką ewentualność?

Kupiłem ładną działkę na Mazurach. Dookoła las pachnący żywicą, bezpośredni dostęp do jeziora, w wodzie pełno ryb. Może kiedyś właśnie tam stanie nasz dom, ale na pytanie, skąd jestem, zawsze odpowiem tak samo. Z Gorzowa.

Mieszkanie nad jeziorem? Ty, który na każdym kroku podkreślasz, że woda nie jest twoim żywiołem?

A kto powiedział, że chcę się pławić? Będę moczył kije!

Czego ci życzyć?

Po trzykroć zdrowia. Na resztę sam zapracuję.

Ola Świderska: Sebastiana przy tym nie było

Na powrót Mysi czekałam w Ustroniu z Dorotą Murkową i naszymi córkami. Po tym jak ją zlokalizowałyśmy powstały dwie opcje akcji ratunkowej: dojście do szybu przez ścianę łazienki albo... rozbiórka komina. Łatwiejsze było pierwsze rozwiązanie, ale właścicielka nie chciała demolki w łazience, ponieważ od następnego dnia cały hotel był wynajęty dla ślubnych gości Kuby – nie pamiętam nazwiska - z Big Brothera. Pomogli nam strażacy. Rozebrali komin, przez otwór zeszli piętro niżej do poziomu łazienki i wydobyli naszą wędrowniczkę. W podziękowaniu wysłałam im potem piłkę z autografami kadrowiczów. A Stella? Nie mogłam się pogodzić z myślą, że mogłaby zostać sama, choćby otoczona najlepszą opieką. Ona już swoje wycierpiała, bo zapomniałam wspomnieć, że zabraliśmy ją ze schroniska. Jutro (18 maja – przyp.red) odbieram jej paszport. Będzie mogła bez przeszkód podróżować po całym świecie. Przyjedzie z nami do Polski jak tylko Maja odbierze świadectwo szkolne. Na pewno zostanie w rodzinie. Gdyby z jakichś powodów nie mogła być z nami, to wówczas zamieszka w domu mojego ojca, ale sądzę że do tego nie dojdzie, bo Sebastian to naprawdę człowiek gołębiego serca.

Ile mierzy Sebastian?

Według różnych źródeł wzrost Sebastian Świderskiego oscyluje między 191 i 196 cm. Ile mierzy naprawdę?

- Na włoskich stronach jest informacja, że 196, ale to nieprawda. Naprawdę mam coś koło 191-192. Nie bez powodu mówię "coś koło", bo rano, po nocnym wypoczynku jestem o centymetr wyższy niż po południu. Gdyby pomiar przeprowadzić po ostrym treningu, to pewnie miałbym ledwie 190. Umówmy się więc, że oficjalny jest pomiar poranny – wyjaśnia Sebastian.

Z@piski Świdra: Nie musimy się kochać
Świat Siatkówki, grudzień 2007


Ostatnie _zeznanie_ zakończyłem na meczu z beniaminkiem z Corigliano. Wygraliśmy, ale wcale nie było z nimi łatwo, mimo że brakowało im doświadczenia z A 1. Po tym zwycięstwie bardzo chcieliśmy utrzymać szczęśliwą passę i wygrać następne spotkanie na terenie Łukasza Kadziewicza w Milano. Zależało mi z wielu powodów, ale także dlatego, żeby podziękować kibicom, którzy wybrali mnie graczem miesiąca.

Mecz był pełen nerwów i nieoczekiwanych zwrotów akcji. O wygranych setach decydowały ostatnie piłki i szczęście, które podobno siedzi okrakiem na siatce. Tym razem przeciągnął je swoją stronę zespół z Mediolanu. Mnie szczęście kompletnie zignorowało i porzuciło. W meczu wypadłem nawet nieźle, zdobywając 18 punktów, ale w trzecim secie poczułem ostry ból w kolanie. Nie umarłem, dotrwałem do końca spotkania, ale więcej powodów do radości miał Kadziu. Jego drużyna wygrała 3:1.

Dobrze że wcześniej spotkałem się z Łukaszem, bo po meczu nie byłem skory do pogaduszek. Przed meczem powiedział mi, że jego kontuzja nie jest aż tak poważna jak wszyscy myśleli na początku. Kości stopy nie były połamane. Był bez gipsu i zapowiadał, że tylko patrzeć jak wznowi treningi. Tryskał dobrym humorem, może także dlatego, że gościł naszego wspólnego znajomego z P olski, który dobrym obyczajem rodaków przywiózł ze sobą trochę _wałówki_ oraz najnowszych informacji i plotek z kraju.

Autokarowa podróż do domu upłynęła mi w minorowym nastroju. Martwiło mnie kolano, przegrany mecz i wieści z kraju, bo dotarły do mnie informacje na temat rzekomych konfliktów i sporów wewnątrz naszej drużyny narodowej. Nie rozumiem dlaczego ten temat powraca jak bumerang. Czy naprawdę w polskim sporcie nie ma innych ciekawszych wydarzeń niż śledzenie i cytowanie zdań wyrwanych z kontekstu? Dla mnie to nic innego jak szukanie taniej sensacji. Czy to naprawdę takie ważne, co ktoś o kimś powiedział, albo kto komu nie podał ręki? Autorzy owych sensacji powinni zrozumieć, że każdy z nas ma inny charakter. Nie wszyscy ze wszystkimi muszą się kochać. Wystarczy, że każdy z nas skoncentruje się na celu. Mamy wspólny cel _ awans na Olimpiadę i to nas łączy. Nie rozumiem autorów niektórych tekstów. Niby wszyscy chcą jak najlepiej, a co chwilę wygrzebują jakieś nowe _rewelacje_ i komentarze do tego, co rzekomo _ z akcentem na rzekomo_ _ dzieje się w kadrze. To nam nie pomaga, a wręcz przeszkadza. Apeluję więc o umiar w werbalnym i pisemnym ataku na reprezentację narodową pod sztandarami _dobra naszej siatkówki_. Pozwólcie nam skoncentrować się na tym co robimy najlepiej _ na graniu i godnym reprezentowaniu Polski!

Pierwszy dzień po powrocie z Mediolanu nie był najmilszy, bo w lokalnych gazetach ukazał się obszerny wywiad z wiceprezydentem naszego klubu. Wyraził w nim swoją frustrację i dezaprobatę. Ostro skrytykował postawę całego zespołu i poszczególnych zawodników. Poddał pod wątpliwość trafność tegorocznych transferów i zgodę na odejście Ivana Miljkovića. Dostało się też trenerowi De Georgi za wyrażenie opinii, że Igor Omrčen _ nominalny środkowy przestawiony teraz na atak _ zastąpi Miljkovića.

Igor rzeczywiście był jednym z naszych problemów. Robił co mógł, nikt nie miał wątpliwości, że bardzo się stara, ale wyniki miał do czasu tego występu raczej mizerne. Zdaniem prezesa brak czasu na treningi i zgranie nie tłumaczy niczego, ponieważ kilka rozegranych spotkań powinno wystarczyć, żeby Igor odnalazł się w nowej roli.

Nic dodać, nic ująć... Recenzja nie nastrajała nas optymistycznie, zwłaszcza że na złapanie równowagi i eliminację błędów mieliśmy mało czasu. Do meczu z P adovą, zostało tylko kilka dni. W tym spotkaniu już od samego początku było widać, że miażdżąca krytyka nie podbudowała Igora. Przejęty słowami wiceprezydenta grał jak dotknięty paraliżem. Nie wychodziło mu dosłownie nic i dlatego szybko został zmieniony przez Bartolettigo, który rozegrał bardzo dobre spotkanie, przyczyniając się do naszej wygranej 3:2.

Ja swoim zwyczajem starałem się udawać przed sobą, że nie czuję bólu kolana, ale niestety musiałem dać za wygraną. Na moje miejsce wszedł Saraceni i był bardzo pewnym punktem w przyjęciu. Trzeba przyznać, że dwóch nominalnych ławkowych pociągnęło zespół do wygranej, a główny dyrygent _ Vermiglio _ został MVP spotkania. Ta wygrana przyniosła nam trochę radości i jeszcze więcej ulgi, choć oczywiście żałowaliśmy, że nie zgarnęliśmy kompletu punktów. Po odprawieniu Padovy mieliśmy przed sobą cały tydzień na znalezienie sposobu na _gigantów_ z Treviso. Po ostatnim MVP Vermiglio, nasz _pallegiatore_ koniecznie chciał bardzo dobrze wypaść przed swoimi byłymi kolegami z S isleya, a my chcieliśmy mu w tym pomóc. Podwoiliśmy więc wysiłki, żeby się maksymalnie przygotować pod każdym względem_

To _podwojenie wysiłku_ przyszło mi dziecinnie łatwo. Dosłownie nie mogłem się doczekać wyjścia z domu na następny trening, ponieważ pod naszym dachem pojawiła się następna BABA!!!

Nie, nie żartuję_ Ta baba to ciocia Basia, bliźniacza siostra taty Oli. Bliźnięta wyróżniają się podobno daleko idącym podobieństwem, ale mimo zaangażowania całej dobrej woli nie znalazłem żadnego. Mój apetyt na wygraną z Treviso rósł z godziny na godzinę, więc miałem nadzieję, że _Żabę_ zostawiła w Polsce i skupiałem się na przygotowaniach.

Ani się obejrzałem, nadeszła niedziela _ dzień konfrontacji z Treviso. Pakowałem manatki do wyjścia, gdy ciocia Basia nieoczekiwanie, ale za to z najgłębszym przekonaniem powiedziała, że ona już wszystko wie. Zapewniła, że wygramy z Sisley'em, ale dodała z żalem, że będzie to TYLKO 3:2. Jejku! Taki wynik chyba każdy z nas wziąłby w ciemno. Wychodząc zaznaczyłem tylko, żeby nie przynosiła do hali żadnych zwierzaków, a w szczególności "Żaby", która bezwzględnie powinna zostać w domu.

Sisley, to... Sisley, więc hala wypełniła się do ostatniego miejsca. Tego dnia graliśmy w siódemkę. Siódmym graczem była dwutysięczna widownia wybuchająca niesłychanym aplauzem po każdej naszej udanej akcji. Walczyliśmy z zębem i pokonaliśmy Treviso 3:2. Bardzo dobry mecz rozegrał Igor Omrcen. Nie dość, że zdobył 21 punktów, to jeszcze został MVP meczu. W ten sposób chociaż w części zrehabilitował się za wcześniejsze, słabsze występy. Tym razem prezes nie miał mu nic do zarzucenia.

Po meczu opowiedziałem chłopakom o epizodzie z ciocią Basią. Najpierw się uśmialiśmy, potem doszliśmy do przekonania, że przynosi nam szczęście. Padła nawet propozycja, żeby jej przebukować bilet i zatrzymać na kilka nadchodzących spotkań.

Po tym sukcesie powiało optymizmem. Byliśmy pełni nadziei, że teraz będzie już tylko lepiej, bo potencjał mamy przecież ogromny i tylko nie zawsze potrafimy go wykorzystać. Podbudowani pojechaliśmy do Piacenzy. Byliśmy pełni wiary, że możemy przywieźć stamtąd nie tylko punkty, ale i zwycięstwo. Spodziewałem się, że przed meczem spotkam Marcela Gromadowskiego, ale się rozczarowałem, bo z powodu kontuzji nie pokazał się na porannym treningu.

Tuż przed wyjściem na rozgrzewkę, do szatni przyszła nasza pani prezes i nakleiła na drzwiach sporawy transparent. Dla mnie, Martina Lebla i Gianluchi Saraceniego była to absolutnie nowa forma motywacji, ale pozostali nie byli tym faktem zaskoczeni. Wyszedłem więc dodatkowo zmotywowany, ale razem ze mną poczłapał... mój pech. W czasie rozgrzewki przy którymś lądowaniu uciekła mi kostka. Trochę ją podkręciłem, ale postanowiłem zbagatelizować sprawę. Walcząc z bólem i przeciwnikami wytrzymałem dwa sety, ale od trzeciego ból był tak intensywny, że nie wytrzymałem i w połowie czwartego zszedłem z boiska. Wydawało się, że nie będzie najgorzej. W piątej partii kontrolowaliśmy wynik, ale w końcówce padliśmy ofiarami aż trzech ewidentnych błędów sędziowskich, więc zamiast dwóch, zdobyliśmy jeden punkt. Muszę przyznać, że po drugiej stronie siatki duże wrażenie zrobił na mnie Hristo Zlatanov, który zaliczył bardzo dobre spotkanie, jakby chciał grać za siebie i nieobecnego Simeonova. Wyobrażaliśmy sobie, że zdołamy wykorzystać jego nieobecność, więc niepowodzenie zabolało jeszcze bardziej. Po naszej stronie znów bardzo dobrze wypadł Omrčen _ zdobywca 22 punktów.

W szatni znowu mieliśmy gościa. Ponownie przyszła pani prezes, ale nie była już tak miła jak przy naklejaniu plakatu. Powiedziała pod naszym adresem parę ostrych słów. Podkreśliła, że Lube jest jedną z najlepszych fabryk mebli kuchennych we Włoszech i wyraziła nadzieję, że naszym poziomem zdołamy się zbliżyć do klasy i marki sponsora. Słuchałem i zastanawiałem się, gdzie leży granica między tonem życzeniowym i imperatywnym.

Wracaliśmy sfrustrowani. Do następnego meczu zostały trzy dni. Za mało, żeby się otrząsnąć, ochłonąć i solidnie potrenować. O jakimkolwiek odpoczynku nawet się bałem pomyśleć.
Czekał mnie "polski  mecz" z Trento. Nasza pozycja w tabeli była przed tym spotkaniem nieciekawa. Nie mogliśmy sobie pozwolić na jeszcze jedną porażkę, bo straty byłyby potem trudne do odrobienia. Na porannej odprawie znów pojawiła się pani prezes. Przyszła z magnetofonem i ku niemal powszechnemu zdumieniu puściła... pieśń rugbystów, która miała nas zagrzać do walki. Gały wytrzeszczyli wszyscy poza mną i Martinem, bo my "chłopaki z Perugii" przerabialiśmy już podobne akcje z trenerem Zaninim.

Piosenka rzeczywiście podziałała. Wygraliśmy dość gładko i bez straty seta. Liczby mnogiej używam tym razem z przyzwyczajenia, bo choć grałem, to jednak mój występ wyrażający się liczbą... czterech zdobytych punktów na pewno nie był przejawem życiowej formy.

Po meczu uciąłem sobie długą pogawędkę z Miśkiem Winiarskim i Kubą Bednarukiem. Rozmawialiśmy głównie o nadchodzącym zgrupowaniu i przyszłości reprezentacji. Dodam, że dominował ton zdecydowanie optymistyczny.

Pojedynkiem z Trento zakończyliśmy pierwszy etap rozgrywek. Wszyscy dostaliśmy tydzień wolnego. Gdybym grał tylko w lidze, mógłbym trochę poleniuchować, ale czekało mnie zgrupowanie, więc musiałem sobie zaaplikować serię treningów na siłowni, ale i tak czułem się jak na wakacjach, bo w pewnym sensie odpocząłem od siatkówki. To w pewnym sensie ma głębokie uzasadnienie, bo zamiast grac i trenować zasiadałem przed telewizorem i kibicowałem naszym "złotkom". Żałowałem, że zwłaszcza na początku nie wszystko poszło po naszej myśli, ale ze swej strony zrobiłem wszystko co mogłem, bo razem z moją rodzinką trzymałem kciuki jak szalony.

Parę dni oddechu dobrze mi zrobiło. Odpocząłem od napięcia, piłki i siatkówki. Tuż przed wylotem do Polski dostałem zaproszenie do programu Kuby Wojewódzkiego. Na przeszkodzie stanęły terminy, więc z żalem musiałem odmówić. Żałowałem tym bardziej, że razem z Olą chętnie oglądamy jego programy, zaśmiewając się z żartów i błyskotliwych ripost. Może następnym razem?

Podróż do kraju zacząłem o 4:30 nad ranem. Ola zawiozła mnie na lotnisko w Anconie, skąd o szóstej z groszami wylatywałem do Monachium, gdzie czekała mnie przesiadka na lot do Warszawy. Nie przepadam za samolotami ze względu na ciasnotę, ale tym razem udało mi się wyprosić miejsce przy wyjściu ewakuacyjnym. Komfort wyprostowania nóg z nawiązką zredukował mi wyjątkowo niesympatyczny sąsiad. Nie dość, że był gburowaty, to jeszcze ciągle chrząkał i wiercił się, jakby go mrówki obłaziły. Nic gorszego już się nie może zdarzyć odetchnąłem na Okęciu, ale mój optymizm był przedwczesny, bo żadnym sposobem nie mogłem odnaleźć swojego bagażu. Szczerze mnie to zdumiało, bo była to chyba największa, a już na pewno najcięższa walizka, w której poza moimi rzeczami było ze dwadzieścia kilogramów prezentów i zakupów dla znajomych. To cud, że nie zapłaciłem za nadbagaż. Jedyne uzasadnienie widzę w swoim... uroku osobistym.

Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Powiedziano mi w UPS , że bagaż dowiozą mi do domu następnego dnia, więc nawet nie miałem im za złe tego bałaganu, bo uniknąłem ciągnięcia tej walizy za sobą. Koleją dojechałem do Poznania. Ostatni, krótki skok zorganizowała Agata, siostra mojej Oli, która zabrała mnie autem do domu. Był już wieczór. U drzwi spojrzałem na zegarek i po raz nie wiadomo który, uświadomiłem sobie, że podróżowanie samolotem nie zawsze oznacza szybsze dotarcie do celu, bo droga zajęła mi tyle samo czasu, ile potrzebuję na jazdę samochodem.

Długo się nie namieszkałem. Ledwie się ogarnąłem po podróży, a już musiałem się zabierać na sesję zdjęciową do Częstochowy. Miło mi Was powiadomić, że wspólnie z siatkarkami przygotowujemy dla kibiców kalendarz z naszymi zdjęciami :-) Mam nadzieję, że spodoba się wam inne oblicze Świdra. Z tą nadzieją pakuję torbę, żegnam się z Dawidem i jego rodzinką, którzy gościli mnie w swoim domu i ruszam do Spały.

Przed nami pierwsze spotkanie reprezentacji _ jak zwykle obóz i ciężka praca. Czasu mamy mało, ale wierzę, że zdołamy uzyskać maksymalną formę do turnieju na Węgrzech.
Pozdrawiam Was serdecznie! Sebastian

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Z@piski Świdra: trema jak przed debiutem
Świat Siatkówki, sytczeń 2008

Na zgrupowanie poprzedzające wyjazd na turniej prekwalifikacyjny przyjechałem pierwszy. Zaplanowałem sobie, że przyjadę w niedzielny wieczór, odpocznę i dobrze się wyśpię, bo dni poprzedzające spotkanie w Spale miałem wyjątkowo forsowne.

Termin był wyznaczony na dwunastą w poniedziałek. Kilku kolegów się spóźniło, bo z powodu śniegu warunki drogowe bardzo się pogorszyły. Ja przyjechałem wcześniej, więc pierwszy tegoroczny śnieg oglądałem z okna. I pomyśleć, że kiedy wyjeżdżałem z Maceraty żegnała mnie piękna pogoda. Termometr wskazywał piętnaście stopni.

Z małym opóźnieniem, ale byliśmy w komplecie. Raul Lozano zarządził spotkanie. Było nam potrzebne, bo po mistrzostwach Europy atmosfera nie była wzorowa. Trener założył, że wymiana zdań dobrze nam zrobi. Po części ogólnej, najbardziej zainteresowani w temacie „nieporozumień i niedomówień” zostali na sali, by porozmawiać i wyjaśnić wszelkie wątpliwości i pretensje.

Guma, Szampon, Grucha, Winiar i ja zgodnie stwierdziliśmy, że cała sprawa rzekomego konfliktu została niepotrzebnie wyolbrzymiona i rozdmuchana przez media. Umówiliśmy się, że jak dorośli ludzie i profesjonaliści zapominamy o wszystkim co było i skupiamy się na czekającym nas zadaniu.

Obóz rozpoczęliśmy tradycyjnie od siłowni. Prawdziwa, ciężka praca zaczęła się dzień później. Treningi naprawdę dawały w kość. Dla mnie była to akurat dawka, do której przywykłem. Misiek Winiarski był zadowolony. Czuł się komfortowo, bo w klubie trenował jeszcze ciężej. Pozostali koledzy wykazywali zmęczenie intensywnymi zajęciami. W czasie wolnym między treningami staraliśmy się jak najwięcej odpoczywać, ale nie byliśmy się w stanie uwolnić od siatkówki.

Jeszcze przed wyjazdem do kraju, śledziłem poczynania naszych siatkarek na Pucharze Świata. Niestety, nie awansowały do IO, ale szóste miejsce tez nie jest złe, ponieważ daje im szansę gry w majowym turnieju interkontynentalnym, który teoretycznie powinien być najłatwiejszy. W czasie naszego obozu w Spale trwał PŚ w konkurencji mężczyzn. Prawie wszyscy – w miarę wolnego czasu – uważnie śledziliśmy transmisje z Japonii.

Podczas jednego ze spotkań z ust komentatorów padły dość krytyczne słowa pod adresem reprezentacji. Z reguły staram się nie podważać wypowiedzi ekspertów, ale tym razem godziły one w dobre imię drużyny narodowej i trenera. Poruszyło mnie stwierdzenie, że „...obie reprezentacje są jak klasztory do których nie można wejść, ani nic z nich wynieść” Moim zdaniem, te słowa kompletnie minęły się z prawdą. Dziennikarze mają swoje dni prasowe, ale dla trenerów drzwi na nasze treningi są zawsze otwarte.

Niestety nie wszyscy chcą się uczyć czegoś nowego i innego. Tym większe więc słowa uznania dla tych, którzy byli i bywają, starają się pogłębić wiedzę i odejść od panujących w kraju stereotypów, by nie rzec – rutyny.

Tradycyjnie pierwsze dni turnieju przyniosły kilka niespodzianek. Brazylia przegrała do zera swój mecz otwarcia z Amerykanami. To już zaczyna być „normą”, że każdy większy turniej zaczynają od porażki. Siatkarze USA po tym meczu urośli do roli faworytów, ale błyskawicznie stracili przewagę po przegraniu meczu z dużo niżej notowanym zespołem z Portoryko.

Bułgarzy i Rosjanie szli równo od zwycięstwa do zwycięstwa. Ich wynikami byliśmy szczególnie zainteresowani w kontekście turnieju kwalifikacyjnego w Izmirze.

Nasze życie w Spale płynęło od treningu do treningu, od transmisji do transmisji. Pierwszy tydzień minął niepostrzeżenie szybko. Na weekend wszyscy rozjechali się do domów . Mnie nigdzie nie ciągnęło i gdyby nie to, że musiałem oddać teściowi samochód, to pewnie bym „przezimował” w Spale.

Z konieczności pojechałem więc do Gorzowa, ale nie pożałowałem, bo godziny za kółkiem zrekompensowałem sobie miłymi spotkaniami ze znajomymi. Następnego dnia ruszyłem pociągiem w podróż powrotną. Zatrzymałem się w Warszawie, gdzie byłem umówiony z Jakubem. Razem obejrzeliśmy w TV historyczny mecz dający polskim piłkarzom awans do mistrzostw Europy. Wielki „szacun” – koledzy piłkarze.

Podczas drugiego tygodnia w Spale niektórzy z nas się wykruszyli. Zostaliśmy w szesnastkę. Treningi nie były lżejsze, ale inne. Skupialiśmy się bardziej na taktyce i zgraniu zespołu. Przed turniejem w Szombathely mieliśmy się sprawdzić w dwóch meczach z reprezentacją Czech.

Na „wycieczkę” do tego kraju pojechaliśmy w 13-osobowym składzie. Świadomie piszę „wycieczkę”, ponieważ podróż ze Spały do Pragi odbyliśmy autokarem. Po jedenastu godzinach spędzonych w drodze, przegraliśmy pierwsze spotkanie. Nie byliśmy z siebie zadowoleni, ale zrzuciliśmy niepowodzenie na karb trudów podróży.

Wszystko byłoby OK, gdyby nie porażka w drugim sparingu. Fakt faktem: warunki na sali były beznadziejne, ale przecież dla obu drużyn jednakowe. Druga porażka z Czechami dała nam wiele do myślenia. Naszych nastrojów nie poprawiały komentarze w kraju, które dochodziły do nas różnymi drogami.

Podczas sparingów kontuzji barku nabawił się Możdżonek, więc automatycznie wyjaśniła się sprawa składu naszej dwunastki. W poniedziałek czekała nas „miła” niespodzianka. Opiekun naszej grupy zaproponował trzy godziny na zwiedzanie Pragi. Nie byliśmy entuzjastycznie nastawieni do turystyki, więc może po dziesięciu minutach owego zwiedzania, wylądowaliśmy z Gumą i Igłą w argentyńskim steakhous’ie.

Mniam… Zjedliśmy w końcu porządny posiłek, rekompensując sobie w ten sposób rozczarowanie kuchnią hotelową. Ani się obejrzeliśmy, dołączyło do nas kilku innych chłopaków. Tłumaczyli się zimnem na dworze, ale miałem na ten temat własną teorię: zwabił ich zapach znakomitego jedzenia. Takim sposobem mieliśmy w Pradze kawałek... Argentyny.

Wieczorem trener Lozano przeprowadził rozmowy indywidualne. Po mojej wizycie „dopadli” mnie dziennikarze. Byłem niestety zbyt szczery. Nie kryłem ani obaw, ani odczuć, więc po raz kolejny przyszło mi zapłacić za moją prawdomówność. Artykuł, który się ukazał nazajutrz, wywołał wiele kontrowersji i komentarzy. Postanowiłem sobie, że nie udzielę żadnego wywiadu aż do czasu awansu na Olimpiadę, a już na pewno będę wymagał autoryzacji.

Swoją drogą to bardzo dziwne, że kiedy po ME mówiliśmy, że nie znamy przyczyny słabego występu, bo fizycznie wszystko było OK – ganiono nas za to, że rzekomo nie mówimy prawdy. Kiedy szczerze powiedziałem co myślę i czuję, zebrałem jeszcze gorsze „baty”. Z tych doświadczeń płynie wniosek, że lepiej nic nie mówić i siedzieć cicho. Z Pragi do Szombathely jechaliśmy osiem godzin. Podróż trochę się dłużyła, ale za to nadrobiliśmy zaległości w filmach. Nobel dla tego, kto wyposażył autobusy w TV i wideo.

Tradycyjnie – na miejsce przyjechaliśmy ostatni. Po przybyciu mieliśmy trening. Dobrze nam zrobił, bo mogliśmy rozprostować kości. Pierwszego dnia nie graliśmy, więc poszliśmy do hali podpatrzeć poczynania przeciwników. Obejrzeliśmy kawałek spotkania Danii z Belgią.

Do naszego spotkania z Danią przystąpiliśmy trochę stremowani. Turniej miał być rewanżem za ME i jakby ponownym debiutem. Na początku byliśmy trochę nerwowi i speszeni, ale z akcji na akcję wracała pewność siebie. Wygraliśmy 3:0, podbudowaliśmy się psychicznie, ale komentarze po tym meczu nie były entuzjastyczne. Następnego dnia gładko wygraliśmy z Belgią. Wróciło nam poczucie wartości, ale nasza radość nie trwała długo, bo w drugim secie meczu z Węgrami Mariusz Wlazły skręcił pechowo kostkę.

Ten incydent wyprowadził nas z równowagi. W nasze szeregi wkradła się nerwowość. Przegraliśmy trzeciego seta. Jakby tego było mało, zostałem ukarany żółtą kartką, rzekomo za dyskusje z sędzią. Prawda była taka, że owszem, dyskutowałem, ale z Wereszem. Mówiłem po włosku. Sędzia nie zrozumiał ani słowa i pokazał mi kartkę, bo myślał, że może obrażam liniowego. Na szczęście udało nam się opanować te nerwy i w efekcie rozstrzygnęliśmy spotkanie 3:1 na naszą korzyść.

W dniu naszego finału odbywały się też decydujące mecze w Pucharze Świata. Ze względu na różnicę czasu, już przed meczem z Finami wiedzieliśmy, że poza Brazylią awans zdobyli Bułgarzy i Rosjanie, więc stało się jasne, że na turniej w Izmirze pojedzie również zespół z drugiego miejsca. Z taką informacją podszedł do mnie po odprawie Tuomas Samelvuo.

Pogratulowaliśmy sobie kwalifikacji, ale mecz trzeba było rozegrać. Mieliśmy coś do udowodnienia sobie i Finom. Wygraliśmy gładko 3:0. To zwycięstwo cieszyło nas również dlatego, że graliśmy bez Gumy( ból barku) i bez pechowca Szampona.

Zaraz po meczu ruszyliśmy w drogę powrotną. Byliśmy w doskonałych nastrojach, śpiewaliśmy karaoke. Rozśpiewane towarzystwo wysadziło mnie na jednym z parkingów pod Wiedniem, gdzie czekali na mnie znajomi kierowcy naszego autokaru, którzy podrzucili mnie na lotnisko. Przenocowałem w hotelu, następnego dnia zerwałem się o świcie, ponieważ punktualnie o szóstej miałem samolot do Mediolanu, a stamtąd do Ancony.

Lot miałem z przygodami, bo z powodu silnych wiatrów i turbulencji, samolot do Ancony musiał poczekać nad Adriatykiem na poprawę pogody. Krążenie nad morzem podwoiło czas podróży. Zapewniam, nic przyjemnego. Na lotnisko przyjechała po mnie Ola. Prosto z hali przylotów pojechaliśmy odebrać dzieciaki ze szkoły.

Były bardzo szczęśliwe i tradycyjnie rozgadane. Wszelkie zaległości muszą zawsze nadrobić w ciągu pierwszych dziesięciu minut, więc mówią jednocześnie, testując moja podzielność uwagi. Tomek zawsze musi być pierwszy, więc nie omieszkał zajrzeć do torby w poszukiwaniu prezentów.

Ledwie dojechaliśmy do domu, już dzwonił do mnie trener Fefe, żeby powiedzieć, że daje mi wolny dzień. Po emocjach nad Adriatykiem czułem się średnio, więc zwolnienie przyjąłem z ulgą, po czym... pojechałem na trening.

Za kilka dni czekał nas ważny mecz z Perugią. Przez wiele dni nie widziałem się z chłopakami, więc pomyślałem, że trochę pracy nie zawadzi. Miałem przed tym meczem mieszane uczucia. Zwłaszcza, kiedy pomyślałem, że będę grał przeciwko kolegom z klubu, w którym spędziłem cztery piękne lata. Martin Lebl i Luca Saraceni czuli to samo. Wszyscy czuliśmy tremę jak przed debiutem. Mam nadzieję, że kiedy się spotkam z Wami następnym razem, będę mógł powiedzieć, że wygraliśmy i że nie było aż tak źle. Trzymajcie kciuki!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Z@piski Świdra: Sylwester w Spale
Świat Siatkówki, luty 2008


Do meczu wyjazdowego w Perugii przygotowywała się nie tylko cała nasza drużyna, ale również cała moja rodzina. Wiadomo... Przez cztery lata Perugia była naszym drugim domem, więc darzymy to miejsce wielkim sentymentem, bo zostawiliśmy tam kawał serca i wielu wspaniałych przyjaciół.

Ja z drużyną tradycyjnie wyjechałem dzień wcześniej mimo, że to tylko 140 kilometrów. Ola z rodziną i watahą zwierzaków przyjechała w dzień meczu. Oczywiście na spotkanie wybrała się również przyjaciółka Oli - Stefania Corsano wraz z dziećmi. Dziewczyny wzięły ze sobą również Anę _ narzeczoną Igora Omrcena. Rozumiecie doskonale, że w przypadku Oli nie tylko mecz i spotkanie z przyjaciółmi było priorytetem tej "egzotycznej" drużyny? Żartowaliśmy z Igorem i z Mirco, zadając sobie pytania typu: karty zablokowane? Wszyscy odpowiadali twierdząco, choć każdy wiedział, że to tylko żart. Nasze panie miały dostęp do pieniędzy. Zgodnie stwierdziliśmy, że na serio musielibyśmy się martwić, gdyby urządziły swój zjazd dzień wcześniej. Pocieszaliśmy się, że w ciągu kilku godzin nie są w stanie wyrządzić większych szkód na naszych kontach, ale jakiś niepokój pozostał.

Teraz bardziej serio... Wróćmy do meczu. Do tego spotkania przystępowaliśmy bardzo skoncentrowani, ponieważ Macerata już od bardzo dawna nie wygrała na wyjeździe. Chcieliśmy się w końcu przełamać. Wygrać chcieliśmy bardzo, ale nawet przez myśl nam nie przeszło, że uda się to zrobić z taką łatwością. Tak słabo grającej Perugii nie widziałem od lat. Nie wychodziło im nic, nawet zmiany, których dokonywał trener. Przysłowiowa godzina z prysznicem i wygrana 3-0!!! Trochę dziwnie się czułem. Z jednej strony odczuwałem radość po wygranym meczu , a z drugiej _ odrobinę smutku z powodu przegranej Perugii.

Już wcześniej umówiliśmy się ze znajomymi oraz z Mirco i Igorem na kolację u naszego wspólnego przyjaciela - Mario. Niestety nie wszyscy się zjawili. Brakowało między innymi Jacka Sintiniego, który wolał w samotności przeżywać porażkę. Nie dziwiłem się wcale, dobrze go rozumiałem, ale było mi przykro, że się nie spotkaliśmy. Mimo miłej atmosfery nie mogliśmy posiedzieć dłużej, ponieważ wracaliśmy razem z dziećmi, które nazajutrz rano musiały pójść do szkoły. Do Maceraty dotarliśmy około północy, niewiele później od klubowego autokaru.

Następnego dnia podczas odnowy dowiedziałem się, że czeka nas gra w turnieju. Trochę się zdziwiłem, gdyż wcześniej nikt o nim nie wspominał. Okazało się, że trwają obchody dziesiątej edycji AIDS OUT, których finałem ma być właśnie rozegranie turnieju siatkarskiego. Jako że Lube jest od dawna współorganizatorem tego przedsięwzięcia, więc zespół też aktywnie w nim uczestniczy. Każdy z nas został przydzielony do drużyny szkolnej pełniąc rolę libero. Zasady były jasne _ podczas gry, na boisku musiały występować minimum dwie dziewczyny, a reszta pozostawała bez zmian. Zabawa była przednia, ale walka na całego. Po kilku rozegranych meczach okazało się, że awansowałem do finału!!!

Niestety w decydującym meczu musiałem uznać wyższość drużyny naszego drugiego libero _ Smerilliego. Lube wraz z władzami miasta ufundowali nagrody dla uczestników finału w postaci laptopów dla każdej ze szkół. Dzień później razem z drugim trenerem Caponerim udaliśmy się do lokalnej TV. Była to rutynowa wizyta. Mówiliśmy o ostatnim meczu w Perugii i o przyszłości Lube w rozgrywkach. Nie było aż tak strasznie jak myślałem. Wiele razy uczestniczyłem w takich wywiadach, ale zawsze czuję tremę. Chyba nie mógłbym być aktorem...

W międzyczasie, jakoś w środku tygodnia, zaczął się strajk transportowców. Na początku, choć zewsząd dochodziły niepokojące wiadomości o pustkach w sklepach i braku paliw w stacjach benzynowych, w Maceracie nie czuliśmy żadnych uciążliwości. Dopiero pod koniec tygodnia razem z Olą zaczęliśmy nerwowe poszukiwania paliwa. Mamy dwa auta i oba baki były prawie puste. Groziło nam unieruchomienie. Taka perspektywa najbardziej ucieszyła nasze dzieci, bo do szkoły daleko i bez auta ani rusz. Na całe szczęście, rząd po kilku dniach przystał na żądania strajkujących i wszystko wróciło do normy.

Na następne spotkanie do Taranto, jechaliśmy z pewnymi problemami kadrowymi. Rodrigao musiał się pilnie udać do Brazylii z powodu poważnych problemów z jego nowonarodzonym synkiem. Jechaliśmy więc bez niego, ale wszyscy trzymaliśmy kciuki za zdrowie maluszka. Drugim problemem był... śnieg. Poza alpejską częścią kraju rzadko daje się we znaki, ale tym razem sytuacja nie wyglądała najlepiej. Podróż zajęła nam aż jedenaście godzin. Na południu kraju śniegu nie widziano od lat, więc mnóstwo było stłuczek, karamboli, zatorów i pozamykanych dróg.

W Perugii na hali było zimno, ale to co zastaliśmy na porannym rozruchu to już była istna kostnica. Owszem, przyniesiono cztery duże grzałki na gaz, ale różnica nie była odczuwalna. Bardzo się zdziwiliśmy, kiedy nie zobaczyliśmy ich po południu, a hala była dodatkowo "chłodzona" przez drzwi pootwierane dla kibiców. Nie pomogła nawet wyjątkowo długa rozgrzewka. Zaczęliśmy nawet podejrzewać, że to jakiś nowy chwyt "taktyczny", ale daliśmy spokój, bo wszystkim było jednakowo zimno. Dość powiedzieć, że jeden z Brazylijczyków z Taranto rozgrzewał się w... rękawiczkach.

W pierwszych dwóch setach wyraźnie prowadziliśmy, ale Lattari - nowy trener Prismy dokonał zmian i gra się wyrównała. Bardzo dobrze grał Visotto, który zdobył ponad 30 punktów oraz nowy nabytek Taranto - Rumun Pereu, nagrodzony na koniec tytułem MVP tego spotkania. Piąty set był bardzo wyrównany do stanu po jedenaście. Na szczęście końcówka należała do nas. Była to druga pod rząd wygrana Lube na wyjeździe od kilkunastu miesięcy. Wracaliśmy więc do domu w dobrych nastrojach i nawet wizja długiej podróży nie robiła na nas wrażenia. Z drogi zadzwoniłem do Oli. Opowiadała, że również w Maceracie przez ostatnie dwa dni padał śnieg. Dzieci były w wniebowzięte. Tomek widział śnieg chyba drugi raz w życiu. Nie dziwiłem się więc, gdy Ola z troską mówiła, że boi się o zdrowie pociech, które prawie cały weekend bawiły się w ogrodzie, wpadając do domu tylko po to, by coś przekąsić i napić się ciepłego. Skończyło się na małym katarze, więc atak zimy mogliśmy podsumować jako wydarzenie, które nie wyrządziło szkód.

Po powrocie czekała nas kolejna "niespodzianka" ze strony klubu: wizyty w szkołach. Temat spotkań: fair play w sporcie i wśród kibiców. Zostaliśmy podzieleni na małe grupy i powysyłani do wybranych szkół, gdzie w klasach bądź aulach odpowiadaliśmy na pytania zgromadzonych uczniów. Ja byłem ze Stefano Recine, Janem Willemem Snippe i z Natale Monopolim. Na szczęście nie musiałem dużo mówić, bo Stefano,  prawdziwy pasjonat siatkówki, mógłby na ten temat mówić godzinami, więc rzadko dochodziliśmy do głosu. Dodam, że nie miałem mu tego za złe.

Tymczasem z Polski dotarły do nas sensacyjne wiadomości o tym, że częstochowski zespół pokonał i wyeliminował z pucharów rosyjski team Iskry Odincowo z wielkim Gibą na pokładzie!!! Dziwiło mnie bardzo, że taka niespodzianka nie została odnotowana ani we włoskiej prasie, ani w TV. Widać uznali, że to normalka. Częstochowa wyeliminowała Odincowo! Dla mnie to wielkie wydarzenie. Brawo chłopaki, moje gratulacje!!!

W piątek rano miałem jechać z Olą do Rzymu po jej mamę, która tradycyjnie przyjeżdża do nas na święta. Niestety wróciłem dość późno z kolacji zorganizowanej przez Mirco Corsano. Byliśmy w restauracji specjalizującej się w daniach z owoców morza. Wszystko było przepyszne, atmosfera fajna, więc trochę się zasiedzieliśmy. Spałem kamiennym snem, a Ola postanowiła mnie nie budzić. Pojechała sama. Strajk już się skończył, śnieg przestał dokuczać, więc nie miała żadnych kłopotów.

Wieczorem po treningu pojechaliśmy z dziećmi na mszę zorganizowaną przez właściciela Lube Cucine. Msza dla pracowników i ich rodzin odbyła się w... hali fabrycznej. Pomysł i miejsce dość oryginalne, ale prezes Lube bardzo dużą wagę przywiązuje do tego, aby wszyscy pracownicy jego fabryki czuli się jak jedna wielka rodzina. Po mszy czekała nas niespodzianka. Prezes obdarował wszystkie dzieci swoich pracowników prezentami. Paczki dostały też dzieci zawodników. Maja z Tomkiem byli zachwyceni otrzymanymi podarkami. Bardzo spodobała mi się ta tradycja przedświątecznej mszy, którą jak potem słyszałem, kultywuje się tu od wielu lat.

Przyszedł czas meczu z Latiną... Przed samym spotkaniem Vermilio odebrał okazałą paterę _ nagrodę przyznaną mu przez kibiców jako najlepszemu zawodnikowi listopada. Trochę się z tego podśmiewaliśmy, ponieważ w listopadzie ze względu na przerwę spowodowaną Pucharem Świata rozegraliśmy tylko jeden mecz. Do spotkania z Latiną przystąpiliśmy bardzo skoncentrowani, co było widać zwłaszcza w pierwszych dwóch setach. Niestety w trzecim trochę się rozluźniliśmy i zaczęliśmy popełniać bardzo dużo niewymuszonych błędów. Potem się dowiedzieliśmy, że było ich aż czternaście!!! W efekcie trzeci set padł łupem naszych przeciwników. W czwartym, po reprymendzie trenera, pozbieraliśmy się i cały mecz wygraliśmy 3-1. Było to nasze czwarte zwycięstwo z rzędu.

Po spotkaniu udaliśmy się na oficjalną kolację wigilijną zorganizowaną przez klub w restauracji pod Maceratą. Było bardzo sympatycznie. Pod koniec towarzystwo rozluźniło się na tyle, by śpiewać karaoke. Nawet Igor Omrcen załapał się do chórku chłopaków, ale jak nam potem tłumaczył, tylko udawał, że śpiewa bo kompletnie nie znał piosenki. Tradycją w klubie jest również obdarowywanie zawodników prezentami. W tym roku każdy z nas dostał ipoda nano i playstation mini. Nasze żony w podzięce za to, że z nami wytrzymują dostały piękne kryształowe gwiazdy Swarovskiego. W domu zostałem obrabowany. Maja "zaklepała" sobie playstation, a Ola ipoda. Ach te baby!

Mecz z Latiną graliśmy 23 grudnia, a nazajutrz _ w wigilijny poranek _ udałem się na trening. Dobrze, że w tym roku tylko jeden. Dzięki temu do wigilijnej kolacji zasiedliśmy prawie z pierwszą gwiazdką. Na stole nie brakowało niczego. Były między innymi pierogi z grzybami, barszcz z uszkami, kutia, ryba po grecku, w galarecie i smażona. Mniamm! Same pyszności. Znalazło się też miejsce na wolny talerz dla strudzonego wędrowca i sianko, na którym leżał opłatek. Oczywiście ciężko było utrzymać dzieci przy stole. Nie mogły się doczekać prezentów. Po spróbowaniu wszystkich potraw _ trzeba skosztować wszystkiego, bo to przynosi szczęście w nowym roku _ udaliśmy się z dziećmi szukać pierwszej gwiazdki i Mikołaja.

W tym czasie Ola i nasze mamy poukładały prezenty pod drzewkiem. Dzieci uwierzyły, że Mikołaj wszedł drugim wejściem. Były tak podekscytowane, że nawet nie zwracały uwagi na tłumaczenia. Zaczęło się rozpakowywanie prezentów, rozrywanie papierów, aby jak najszybciej dostać się do paczek. Tomek wpadł w taki "automatyzm", że rozpakowywał wszystko po kolei, aż przez przypadek trafił na perfumy Oli. Spojrzał chwilę na nie i klepiąc się w czoło powiedział: _ O jeny! Mama to chyba twoje. No nieee!

Mieliśmy ubaw po pachy i byliśmy szczęśliwi widząc radość dzieciaków, ale wszystko co dobre, szybko się kończy. 25 rano miałem trening, a po południu wyjazd na mecz do Rzymu. We Włoszech święta tradycyjnie mijają pod znakiem siatkówki. Wszystko to za sprawą bardzo napiętego kalendarza rozgrywek.

Mecz odbył się w drugi dzień świąt bardzo późno, bo o 20:30. Spotkanie było transmitowane przez telewizję, więc mogli je obejrzeć także kibice w Polsce. Mogę powiedzieć tylko tyle, że dla mnie było to niestety najsłabsze spotkanie, jakie rozegrałem w tym sezonie. Emocji mógł dostarczyć tylko pierwszy set rozgrywany na przewagi. Potem było już tylko gorzej. Całe spotkanie przegraliśmy i to w kiepskim stylu. Po meczu nie obyło się bez reprymendy. Do szatni przyszedł trener Fefe i powiedział, że choć we wcześniejszych wygranych meczach mieliśmy przestoje, to jednak potrafiliśmy wyciągnąć wnioski i wygrać, ale dziś nie zaprezentowaliśmy niczego, co mogłoby nas doprowadzić do zwycięstwa. Przykro było tego słuchać, tym bardziej, że wcześniej mieliśmy dobrą passę.

Po spotkaniu część zawodników została w stolicy. Dostaliśmy tydzień wolnego. Następnego dnia kadrowicze wyjeżdżali na zgrupowania swoich reprezentacji. Wraz z kilkoma chłopakami zostałem zaproszony na kolację przez Ivana Miljkovica, który grał w Maceracie kilka lat i zostawił tam wielu przyjaciół. Po kolacji z Vermiglio i Willem udaliśmy się do hotelu na lotnisku. Oni odlatywali rano, ja około południa. Tradycyjnie w mojej torbie więcej było prezentów i zakupów dla znajomych niż moich rzeczy. Teraz osobisty bagaż był pomniejszony także z tego powodu, że ze względu na zmianę sponsora na firmę Adidas niczego nie musiałem zabierać, bo wszystko czekało w kraju. Z lotniska odebrał mnie kierownik reprezentacji. Razem udaliśmy się prosto do Spały. Ze względu na mecz w Rzymie, na zgrupowanie dotarłem o cały dzień później niż pozostali koledzy.

Jak zawsze, tak i tym razem trenerowi Lozano od początku nie brakowało zmartwień. Michał Winiarski narzekał na ból pleców i praktycznie nie mógł się schylać. Mariusz Wlazły nie do końca wyleczył uraz stopy. Ja przyjechałem z nadwerężonym barkiem. Ta kontuzja ciągnie się za mną jeszcze od turnieju w Szombathely. Trenowałem więc na _pół gwizdka_ i byłem oszczędzany szczególnie w ataku, żeby nie obciążać barku. Bardzo dużo czasu poświęcałem na zabiegi i rehabilitację, żeby choć trochę się podleczyć. Na nieszczęście, na dzień przed przerwą Szamponowi pogłębił się uraz, kiedy przy zeskoku niefortunnie stąpnął na kontuzjowaną stopę . Pech nas prześladuje nieustannie.

31 grudnia pojechałem na badania barku do Warszawy. Wyniki były w "normie": stan zapalny, zwapnienia, naderwane włókna i zwyrodnienie stawu. Typowe problemy siatkarza ze stażem. Nie zamartwiam się. Zaciskam zęby i gram. Tym razem o awans olimpijski. Po badaniach wróciłem do Spały. Miałem kilka zaproszeń, ale wolałem odpocząć i spędzić ten wieczór samotnie z pilotem w ręku. Chciałem odetchnąć, przemyśleć parę spraw w samotności.

Po sylwestrowym świętowaniu wróciliśmy do szarej rzeczywistości i do problemów. Michał Winiarski musiał zrezygnować z wyjazdu na turniej do Izmiru. Mariusz też nie zdążył wydobrzeć i przygotować formy na zawody. W trybie awaryjnym na kadrę dojechał Dawid Murek, ale nie był to jeszcze koniec problemów, bo dzień przed wyjazdem Grzesiek Szymański zrezygnował z powodu bólu pleców. Dojechał Marcin Wika, który świetnie się prezentował w rozgrywkach ligowych, ale zostaliśmy praktycznie bez atakującego. Nie wiem jak będzie wyglądać nasza gra i jakie mamy szanse na awans w obliczu całej tej sytuacji. Wasz doping , dobre słowa i wiara są nam teraz szczególnie potrzebne. Trzymajcie kciuki. Wasz Seba

Spała, 02 stycznia 2008

PS. Dziękuję serdecznie za życzenia wigilijne i noworoczne, które zewsząd do mnie napływały.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Z@piski Świdra: Izmir
Świat Siatkówki, marzec 2008


Z tego co wiem, moje blogi ukazują się z lekkim opóźnieniem czasowym, tak więc mam nadzieję, że mi wybaczycie, ale nie będę opisywał każdego meczu z osobna. Chciałbym natomiast przedstawić Wam moje spostrzeżenia i ocenę, oraz opisać kilka sytuacji, które miały miejsce poza boiskiem.

Tradycyjnie do Izmiru dotarliśmy jako ostatnia drużyna, tym razem dołączyli do nas również Hiszpanie. Podróż nie obyła się bez przygód. Po dotarciu do celu okazało się, że zgubiono kilka bagaży. Na całe szczęście u nas były to "tylko" torby obsługi medycznej. Hiszpanie mieli mniej szczęścia - zginęły torby kilku zawodników i masażysty.

Zazwyczaj Turcja kojarzy się z turystyką, wypoczynkiem, ciepłem i słońcem... Spodziewaliśmy się, że będzie chłodno, bo w końcu to zima, ale po wyjściu z lotniska okazało się, że jest naprawdę bardzo zimno. Do tego nasz przewodnik potwierdził, że panują najniższe od kilku lat temperatury. Mieliśmy tylko nadzieję, że mimo zimna, hala meczowa będzie miała utrzymywaną odpowiednią temperaturę... Okazało się, że i owszem: na hali było ciepło, ale mieliśmy za to inny problem... papierosy. Pierwszy raz spotkałem się z podobną sytuacją, jaką była możliwość palenia papierosów wewnątrz obiektu sportowego!!! Pewnie w tym tkwił sekret gospodarzy, jeśli chodzi o ogrzewanie sali.

Co do samego turnieju... Niestety mieliśmy za dużo przestojów i popełniliśmy za dużo błędów w końcówkach setów. Tylko w meczu z Włochami zagraliśmy jak na wicemistrzów przystało, choć trzeba też powiedzieć, że i Włosi swoją złą postawą przyczynili się do naszego zwycięstwa. Kolejny raz sprawdziło się powiedzenie: umiesz liczyć, licz na siebie. W bardzo ważnym dla nas meczu, przesądzającym o naszym ewentualnym awansie, Hiszpanie (mający już pewny awans) wystawili przeciwko Holendrom swoją drugą szóstkę. Rezerwowi nie sprostali pomarańczowym, tak więc po ostatnim gwizdku to Holendrzy się cieszyli. Nasze szanse zostały zaprzepaszczone. Na nic się zdała nasza złość i rozczarowanie postawą Hiszpanów, przyszło nam pakować walizki i wracać wcześniej do domu. W dzień wyjazdu udało mi się wyrwać do pobliskiej jadłodajni, by skosztować tureckich specjałów i osławionego "prawdziwego" kebaba. Był przepyszny i żałowałem potem, że zdecydowałem się na to dopiero ostatniego dnia. Chłopcy wracali do kraju, ja natomiast jechałem prosto do Włoch, gdzie wraz z Maceratą za kilka dni miałem do rozegrania bardzo ważny mecz z zespołem Montichiari.

Po powrocie do klubu nie miałem ani chwili na odpoczynek. Od razu zacząłem pracę na siłowni, aby wzmocnić bolący bark. Mimo, że lekarze zalecili mi szereg ćwiczeń, zabiegów i basen, nie poczułem wielkiej poprawy. Jednakże przed nami było spotkanie z Montichiari, które decydowało o naszym awansie do Pucharu Włoch. Dlatego trener i włodarze klubu zapewnili mnie, że po meczu z Modeną będę miał trochę mniej zajęć i więcej czasu na podleczenie kontuzji. W międzyczasie dołączył do drużyny kolejny kadrowicz - Andrija Geric. Niestety nie mógł uczestniczyć ani w treningach, ani tym bardziej w meczach, z powodu kontuzji stopy, której nabawił się podczas ostatniego meczu kwalifikacji. Na całe szczęście Macerata posiada kilku wspaniałych środkowych, a każdy z nich może śmiało występować w pierwszej szóstce. Tak więc mieliśmy nadzieję, że jego nieobecność nie będzie odczuwalna.

Do meczu z Montichiari przystąpiliśmy bardzo skoncentrowani i zmotywowani, w końcu graliśmy o nasze "być albo nie być" w pucharze. Wydawało się, że taktycznie mamy przeciwnika rozpracowanego, wystarczyło teorię zamienić na skuteczną grę na boisku. Chyba dlatego byliśmy bardzo zaskoczeni i zdziwieni, kiedy zobaczyliśmy ustawienie pierwszej szóstki Montichiari na parkiecie. Trener Velasco zdecydował się na przestawienie środkowego bloku Howarda na przyjęcie!!! Miało to zapewnić im większą siłę ataku ze skrzydeł i skuteczniejszy blok. Mimo roszad trenera Velasco pewnie wygraliśmy 3:0 i mogliśmy się cieszyć z 4. miejsca w tabeli i awansu do Pucharu Włoch. Jak się okazało po zakończeniu kolejki, w ćwierćfinale trafialiśmy na zespół z Modeny - naszego następnego ligowego rywala. Nadarzała się więc okazja do porównania swoich sił jeszcze przed Coppa Italia.

19 stycznia, w sobotę, Ola obchodziła urodziny. Tym razem zdecydowała się zaprosić znajomych i przyjaciół do restauracji. W naszym mieszkaniu nie ma aż takich warunków, aby zmieścić wszystkich, ponieważ jak wyliczyliśmy, razem z dziećmi, było to około 30 osób. Nasza ława i dwie małe kanapy z fotelem tyle by nie pomieściły. W restauracji mieliśmy oddzielną salę z wyjściem na ogród, tak więc i dzieci miały gdzie poszaleć, a my podczas ich nieobecności mieliśmy okazję odpocząć od hałasu i harmidru jaki im towarzyszył. Ola była zajęta plotkami z koleżankami, a ja Mirco i Martin oczywiście rozmowami na temat siatkówki... Nie, nie - żartuję! Na szczęście byli tam też "cywile", którzy umiejętnie i ciekawie prowadzili rozmowy, dając nam chociaż na ten jeden wieczór odpocząć od sportu. Było bardzo miło i naprawdę sympatycznie. Ale nic co dobre nie trwa wiecznie... wróciliśmy na boisko.

Tak jak przewidywaliśmy, mecz z Modeną był bardzo ciężki i zacięty. Wszystkie sety, oprócz tie-breaka, były rozgrywane na przewagi. Ja miałem w tym meczu trochę gorszy początek, dlatego połowę trzeciego seta oglądałem z ławki. To chyba pozwoliło mi trochę odetchnąć i uspokoić się i zacząć czwartą partię z nowymi siłami. Po wejściu grało mi się zdecydowanie lepiej. Bardzo dobrą zmianę dał nasz drugi atakujący Bartoletti, który został zresztą wybrany MVP tego spotkania. Po drugiej stronie siatki dawał nam się we znaki były zawodnik Lube - Denis, który w sumie uzyskał 25 punktów przy bardzo wysokiej skuteczności: 70% w ataku. Mimo jego dobrej postawy to my cieszyliśmy się z wygranej po ostatnim gwizdku! Forza Lube!!! Ja cieszyłem się podwójnie, gdyż właśnie po tym meczu miałem obiecane trochę więcej "luzu" i odpoczynku. Jak się póżniej okazało ów "luz i odpoczynek" był w istocie tygodniem ciężkiej pracy (głównie na basenie i na siłowni), relaks przysługiwał mi jedynie podczas zabiegów fizjoterapeutycznych. Kolejne spotkanie mieliśmy rozegrać na wyjeździe z liderem z Cuneo. Oba zespoły i ich kibice nie darzą się zbytnią przyjaźnią. Wydaje mi się, że kibice z Cuneo do tej pory nie mogą pogodzić się z przegraną i wyeliminowaniem ich pupili w półfinałach mistrzostw Włoch właśnie przez zespół z Maceraty. To była istna batalia! Pięć meczy, w tym prawie wszystkie pięciosetowe! Lepsza jednak okazała się wtedy drużyna Lube, która zresztą poszła za ciosem, pokonując w finale Treviso i wygrywając scudetto! Tak więc chyba teraz lepiej rozumiecie atmosferę która towarzyszyła temu spotkaniu. Zapewne przez te animozje nawet Igor Omrcen, który spędził w Cuneo kilka lat, nie został mile przywitany przez kibiców z jego byłego klubu. W końcu przechodząc do Maceraty dla nich stał się "wrogiem". Samo spotkanie do ładnych nie należało, oba zespoły popełniły bardzo dużo błędów. Była to przede wszystkim gra na mocną zagrywkę. Dosłownie co chwilę na stronę przeciwnika posyłane były atomowe serwisy. Wygraliśmy z Cuneo 3:1, mimo iż byliśmy słabsi procentowo prawie we wszystkich elementach. Kolejny raz okazało się, że statystyki nie odzwierciedlają wyniku spotkania. Bardzo dobry mecz rozegrał Rodrigao, który został uznany MVP, oraz nasz drugi rozgrywający Natale Monopoli, zastępujący kontuzjowanego Vermiglio. Z tego zwycięstwa najbardziej cieszył się chyba Igor, który od razu zapowiedział, że po powrocie zaprasza wszystkich na kolację.

Na drugi dzień po przyjeździe okazało się, że sztab szkoleniowy, mimo wyraźnej poprawy stanu mojego barku, podjął decyzję o jeszcze jednym tygodniu "luzu". Nie byłem z tego powodu zachwycony. Godzina basenu to dla mnie jak trzy godziny ciężkiego treningu na hali, a i na siłowni dawali mi tak w kość, że niedługo będę mógł stanąć ramię w ramię z Mariuszem Pudzianowskim... Na bieżąco docierały do mnie wieści na temat postawy polskich zespołów w europejskich pucharach - gratuluję za to co już osiągnęły, ale - jak każdy kibic - oczekuję kolejnych zwycięstw i trzymam kciuki. Bardzo cieszy również fakt przyznania organizacji turnieju final four Bełchatowowi, bo to kolejny sukces polskiej siatkówki.

Przed nami następny wyjazd, tym razem do ostatniej w tabeli drużyny z Corigliano. Wizja dziewięciogodzinnej podróży nie napawała optymizmem, inaczej niż wizja wywiezienia stamtąd 3 punktów. Poranny trening nie należał do zbyt udanych. Było widać rozluźnienie i brak koncentracji. Byliśmy chyba zbyt pewni siebie. Jak się później okazało - miało to swoje odzwierciedlenie w meczu. Zamiast wygrać 3:1 i zdobyć 3 punkty (w czwartym secie prowadziliśmy już 18:16), podarowaliśmy punkt przeciwnikowi. Mecz stał pod znakiem problemów zdrowotnych, a w szczególności było to widoczne u przeciwnika. Pierwszy zszedł z boiska Maric, który doznał urazu kolana. Później Kovacevic skręcił kostkę, a libero Giovi naciągnął mięsień uda! Do tej trójki pechowców dołączyłem niestety ja. Podczas bloku dostałem tak niefortunnie w kciuka, że połowa paznokcia wygięła się i oderwała się od naskórka a z palca polała się krew. Niby nic wielkiego, ale ból ogromny. Jakie było nasze zdziwienie, kiedy na parkiet w czwartym secie powrócił zdrowy Maric. Mało tego! Został później wybrany MVP całego meczu!!! Dzień później w gazetach ukazały się tytuły typu "Cud w szatni". Pomimo wygranej w piątym secie do sześciu, nie byliśmy w 100 % zadowoleni z wyniku. Wiedzieliśmy, że przez naszą postawę trzecia drużyna w tabeli (Trento) odskoczy nam na cztery punkty, a piąte Treviso zrówna się z nami punktami. Do domu wracaliśmy w nieciekawych nastrojach, tym bardziej, że mieliśmy przed sobą szmat drogi. Do Maceraty dotarliśmy po szóstej rano, akurat kiedy moje dzieci wstawały by przygotować się do szkoły.

Do następnego spotkania mieliśmy tylko trzy dni. Nie było zbyt wiele czasu na jakieś większe przygotowania. Bardziej skupialiśmy się na utrzymaniu formy i odpowiedniej koncentracji. Przyjechał do nas zespół z Mediolanu z wracającym po kontuzji Kadziewiczem. Dzień przed meczem zaprosiłem Łukasza do siebie do domu na kolację. Ola z moja mamą przygotowały dla Kadzia same polskie smakołyki: schabowe, żurek z białą kiełbasą, bigos, mielone z pieczarkami, śledzie itp... Zgodnie stwierdziły, że chłopakowi pewnie brakuje polskiego jadła. Ola wyciągnęła nawet ostatni słoik prawdziwków w occie, który trzymała na specjalną okazję. Łukasz bardzo przypadł do gustu Tomkowi, tak więc "ujek Ukas" musiał się bawić wszystkimi samochodzikami. Kiedy próbowaliśmy wytłumaczyć synowi, że wujek musi cos zjeść bo jeszcze nie miał kolacji, łobuz wziął z talerza Kadzia rolmopsa, wyjął wykałaczkę i kładąc z powrotem na talerzu powiedział, że może spokojnie jeść. Tak więc wieczór upłynął nam na pogaduszkach, śmiechu i dobrym jedzeniu. Na odchodnym Ola wręczyła Łukaszowi torbę słoików z ogórkami, śledziami, kapustą kiszoną itp. W ten sposób Kadziu nie będzie musiał szukać po sklepach polskich specjałów. Ola po 5 latach we Włoszech sztukę tą opanowała do perfekcji. Tak zaopatrzonego Łukasza odwiozłem do hotelu, bo trener prosił go, żeby się stawił przed 23. W końcu następnego dnia graliśmy mecz. W pierwszej rundzie przegraliśmy w Milano 3:1 więc chcieliśmy się zrewanżować za wszelką cenę, a ja nie mogłem pozwolić sobie na przegraną z Kadziem. Nie dałby mi później spokoju na kadrze! Mecz przebiegał od samego początku pod nasze dyktando, tak więc po 69 minutach mogliśmy się cieszyć z dziewiątego, z ostatnich dziesięciu spotkań, zwycięstwa. Piąta wygrana z rzędu!!! Pomimo wybrania mnie MVP, nie byłem do końca zadowolony - zostałem raz zablokowany przez Kadzia - w maju na pewno mi to wypomni.

Czas płynie szybko, a my dużymi krokami zbliżamy się do finału pucharu Włoch. Mam nadzieje, że uda nam się utrzymać tak wspaniałą passę zwycięstw aż do ostatniego gwizdka w finałowym meczu o Coppa Italia... Tfu tfu! Odpukać w niemalowane...

Pozdrawiam serdecznie!
Sebastian